Virtueel rennen
De Leiden Marathon ging niet door wegens corona. Daarvoor in de plaats kwam een virtuele wedstrijd van 10 kilometer. Een race tegen jezelf, in je eigen tijd en op een zelfgekozen parcours. En toch ging het mis.
Eerst moest ik de race-app installeren, de energiebesparing van mijn telefoon aanzetten, de locatievoorziening toestaan en het beeldscherm van automatisch slot halen. Help.
Zes verschillende mailtjes van de wedstrijdorganisatie over de toepassing van de app moesten waarborgen dat mijn racetijd werd genoteerd. Op afstandmeten.nl berekende ik mijn eigen verkeers- en stoplichtvrije route. Ik ging ervoor.
Doe ’s normaal
Op het fietspad bij het ADO Stadion druk ik op de knop Start Live Tracking (en niet op Activate Live Tracking want dat zou fout zijn, had ik gelezen). Het is een warme dag als ik de wedstrijd tegen mezelf loop. Ik ben het voetbalstadion nog niet voorbij of een jongen haalt me met grote passen in. Ik vertel dat ik meedoe aan een virtuele run. Hij haalt zijn schouders op. Het interesseert hem geen bal.
Binnen no time staat het zweet op mijn voorhoofd en hijg ik zwaar. “Doe ’s normaal,” wordt me door een fietser nageroepen. Zelf vind ik het ook raar om in m’n eentje zo mijn best te doen.
Ik volg de A12. Wind in de rug. Tegemoetkomende fietsers kijken me spottend aan. Zo van, moet je die zien. Maar ik blijf doorgaan in mijn wedstrijdtempo.
Er is geen medeloper waar je je aan kan optrekken, geen publiek dat zegt “houd vol” of “blijf doorgaan”. Wel ben ik blij dat ik me niet hoef te ergeren aan kletsende renners of rammelende sleutelbossen. Ik sla linksaf naar de eerste drinkstop. Mijn man staat klaar met een bidon. Daar pak ik aanzienlijke tijdswinst in vergelijking met een echte wedstrijd. Niemand staat in de weg.
Finishlijn kwijt
En dan gaat het toch nog fout. Na zo’n 6 kilometer is de weg onverwacht versperd. Een grote vrachtwagen met trekker blokkeert de doorgang. Ik moet omkeren. Mijn geplande finishlijn is onbereikbaar. Waar ik dan moet stoppen, weet ik niet. De race-app laat niet zien hoever ik ben en de gerende tijd wordt zo klein weergegeven dat ik dat zonder bril niet kan lezen. Shit. De wedstrijdorganisatie raadde aan, in een van de vele e-mails, om altijd iets verder door te lopen dan gepland. Want een paar meter te kort en de wedstrijd wordt niet geregistreerd. Ik blijf rennen en tel mijn passen in de hoop dat dat enige houvast geeft. Met 4.000 stappen moet ik in de buurt komen. Maar bij 1760 en nog wat, raak ik de tel kwijt.
Geen certificaat
Uiteindelijk denk ik dat ik de virtuele finish wel gepasseerd ben. Ik ren voor de zekerheid nog iets verder en stop. Om het resultaat te zien op de app blijk ik mijn wedstrijdnummer in te moeten vullen. Dat weet ik natuurlijk niet uit mijn hoofd. Heb ik de finish wel gehaald en is mijn eindtijd nu geregistreerd? Voorlopig kan ik dat niet controleren.
Later, op de huiscomputer zie ik dat ik maar liefst 13.1 kilometer heb gerend. Mijn eindsprint trok ik flink na de virtuele finish. De genoteerde eindtijd viel me nog mee, ondanks de omstandigheden: zonder uitdaging, zonder aanmoediging, ins Blaue hinein. Op het zelf uit te printen certificaat staat 55.10. En dan blijkt de printerinkt op.
Geef mij toch maar een echte wedstrijd met een echte medaille.
Thea van der Geest