Nu was ik recent betrokken geraakt in de schimmige wereld van de ALV en ik werd alweer geconfronteerd met iets nieuws: of ik wilde helpen bij de RT…
Het kwam uit de lucht vallen tijdens de training. Mijn trainer vroeg: wie helpt er mee bij de RT? Diverse medelopers gaven aan dat ze zich al aangemeld hadden om te assisteren. Iemand zei: ik sta op een post! Iemand anders: ik help met schrijven! Was ik in een politieserie terechtgekomen, moeten we op een post staan om boeven te observeren? En RT – doet de club nu ook al aan remedial teaching? Of had het toch gewoon iets met lopen te maken en had ik een goede racetijd gelopen?
Ook hier hield ik me maar even afzijdig, ik kwam er vast later wel achter waar deze nieuwe afkorting voor staat.
Terug op de club zat ik in de kantine met een lekker drankje, toen mijn oog op een pamflet viel. Zwart met oranje teksten. De Royal Ten op 26 mei 2019. Aha! En dan te bedenken dat het kennelijk al de 23ste keer is dat deze loopwedstrijd georganiseerd wordt…
Ik besloot mijn eerder toegepaste tactiek toe te passen en stiekem te gaan kijken. Uit het pamflet werd het adres niet direct duidelijk, maar na enig speurwerk kwam ik erachter dat ik op de Prinses Beatrixlaan in Den Haag moest zijn. Royal Ten, Beatrixlaan… toeval of niet? Ik kreeg een ingeving: zou de wedstrijdleiding het niet zo nauw nemen met de afstanden, maar deze wat royaler maken? Dat zou wel een leuke twist zijn, dat je nooit precies weet waar en hoelang je loopt! Of zouden er leden van het Koninklijk Huis meedoen? Dan maar even goed opletten of ik mijnheer (of mevrouw) Van Buren soms zie.
Die dag ben ik even voor 12.00 uur op de locatie, net op tijd om de start van de eerste loopafstand bij te wonen. Ik tref een goede sfeer aan bij de organisatie en de lopers. Zo op het eerste gezicht loopt alles gesmeerd. Het lijkt waarachtig wel of de tweede generatie het stokje van de organisatie overneemt: ik zie de zoon van Marcel, de dochter van André, de zoon van Rob…
Bij de kinderloop van 1,5 km zie ik jeugdig fanatisme, maar ook enorme blijdschap. Sommige kinderen lopen alsof ze aan een WK Atletiek meedoen, andere lopen gewoon voor de fun, met paps of mams aan hun zijde. Leuk om te zien dat alle grote mensen van de organisatie, goed herkenbaar in hun wit shirt met opdruk, de kinderen bij de finish binnenhalen of ze allemaal gewonnen hebben. Van de eerste tot de laatste die over de streep komt.
Intussen heb nog geen blauw bloed gezien! Mogelijk bij de 5 of de 10 kilometer?
Na de laatste loper schakelt de organisatie als een goed geoliede machine om van finish naar nieuwe start. Nu is de 5 km aan de beurt. Ook deze race verloopt vlekkeloos. Lopers in het startveld die staan te dringen om als hongerige sledehonden die zo snel mogelijk van start te gaan, worden op professionele wijze door een lint van mensen in het start/finishvak tegengehouden. Iedereen wacht geduldig op het startschot. Even schrikken als je iemand met zo’n realistisch pistool ziet staan. Gelukkig wordt dit na het vallen van het startschot direct in verzekerde bewaring genomen.
Ook bij de 5 km is de finish een plezier om te zien. Of je nu als eerste of als laatste binnenkomt, je wordt ontvangen alsof je een baanrecord hebt gelopen.
Ik wacht nog even op de start van de 10 km en vertrek dan toch maar. Ik kijk nog even rond op het terrein. Nu was ik zo naïef geweest om te denken: zo’n loopje organiseren, dat doe je wel even. Maar daar had ik me aardig op verkeken. Er is een enorme ruimte waar mensen hun startnummer kunnen ophalen, zich kunnen omkleden en hun tas kunnen achterlaten. Ik zie een tent staan waar het krioelt van de witte shirts: dat blijkt de tent van en voor de vrijwilligers te zijn. Iedere vrijwilliger krijgt hier zo’n shirt en een lunchpakket en zoveel koffie of thee als hij of zij op kan. Prima geregeld dus.
Voor de zenuwachtige lopers staan een aantal openbare toiletten op straat, dus zij doen het niet in de bosjes maar royaal in de pisbak. Ik zie ook een massagetent en een EHBO-hoek. Een plek waar de lopers een medaille krijgen en een plek waar je, als je heel goed je best hebt gedaan, een medaille, een prijs én een bosje bloemen ontvangt. Mijn oog valt op de man die daarbij staat: is dat ook niet die man achter die tafel bij de ALV?
Toch jammer dat ik geen royalty’s heb gespot. Maar ik heb enorm genoten van de goede organisatie. Daar kan je als club best trots op zijn. Misschien dat ik volgend jaar, als ik goed mijn best doe, ook wel als vrijwilliger mee mag helpen!
Een loper.
Foto’s: Frans Martens