‘The HRR will always have a very special place in my heart.’
The Hague Road Runners is opgericht op 2 april 1984. Één van de HRR-steunpilaren van toen was Jo Taylor (Bournemouth). Van 1981 tot en met 1984 woonde en werkte de Engelse in de Haagse regio.
Jo begon met hardlopen met als doel om de marathon van Londen (1981) te lopen. Keith Deathridge begeleidde haar in de aanloop naar Londen. Door zijn hardloopervaringen en uitgewerkte trainingsschema’s werd ze goed op weg geholpen. Helaas gooide een blessure roet in het eten.
De belangstelling voor hardlopen bleef bestaan. Een oproep in de Haagsche Courant voor deelname aan trainingen voor de CPC van 1982 onder leiding van Keith vormde de start van The Hague Road Runners. Jo was nauw betrokken bij de oprichting.
De trainingen bleken naast een sportief succes ook de ideale manier om mensen te ontmoeten. Er ontstond een ware hardloopgemeenschap. ‘Het was prachtig om ontwikkeling bij lopers te zien.’
camping Duinhorst
In korte tijd werd bij HRR veel opgezet. ‘Iedereen was enthousiast’. Wedstrijden met (internationale) toplopers, trainingskampen in het weekend, de time trials en vele gezellige feestjes. ‘Zeer bijzonder.’ HRR voelde als een echte familie.
Goede herinneringen bewaart Jo aan de Boerdery in Meijendel. Die werd steevast bezocht na de lange zondagochtendloop. ‘Appelgebak met slagroom!’
In 1985 keerde ze terug naar Engeland. In Bath startte ze een hardloopwinkel met de naam ‘Running free’. Ook in Bath werd een hardloopclub opgericht. Jo moedigde vooral vrouwen aan om te gaan hardlopen.
Tegenwoordig woont ze in Bourbon-Lancy. Een Frans plaatsje op zo’n 180 kilometer ten noordwesten van Lyon. Hardlopen blijft haar passie. In augustus gaat Jo bijvoorbeeld naar de Diamond League wedstrijd in het Zwitserse Lausanne.
In het weekend van het 40 jaar HRR Jubileumfeest was Jo weer even terug in Den Haag. Op Camping Duinhorst verbleef ze in een tentje.
Het was leuk om oude bekende van vroeger te ontmoeten, en de nieuwe generaties HRR-leden te ontmoeten. De enthousiaste sfeer van 1984 is er nog steeds zag ze tevreden. ‘The HRR will always have a very special place in my heart.’
Tim Baas