Als een van de 9 jubilarissen die 25 jaar HRR-lid zijn, ontving Andre Papilaja afgelopen november een ‘lopertje’ (speldje) en een bos bloemen. Aan zijn lidmaatschap van HRR, ingegaan op 14 mei 1995, ging een ‘ijzingwekkend’ verhaal vooraf, dat Andre al heel lang eens wilde optekenen. Gelukkig had hij zijn notieboekje uit die tijd nog bewaard. Het leek de redactie een prima verhaal voor in dit kerstnummer!
“Op vrijdagavond 27 augustus 1993 ging onze jaarlijkse (berg)huttentocht weer van start. ‘Onze’, daarmee bedoel ik een groep van vijf oud-scouts: al sinds onze jeugd trekken wij samen op, ook nadat onze vereniging in ’88 werd opgeheven.
Wij hadden ons kompas voor het eerst gericht op Zwitserland: het Berner Oberland, Innertkirchen. Voorheen deden we in de weekenden aan speleologie in België en hadden we meerdere seizoenen huttentochten in Oostenrijk gelopen. En in 1992 volgden we ook nog een gletsjercursus in Sölden, Oostenrijk, via het lidmaatschap van de Nederlandse Bergsportvereniging (NBV, nu NKBV), om in een touwgroep veilig over gletsjers te kunnen wandelen. Met die nieuwe vaardigheden gingen wij aldus op pad naar Zwitserland.
Na 10 uur en 900 asfaltkilometers staan we voor het politiebureau in Innertkirchen (op 650m), waar we de auto voor een week op de parkeerplaats mogen neerzetten.
We laden de rugzakken uit en gaan meteen door de bergen in. De Gaulihütte, onze eerste hut, ligt op 2200m. De hele tocht van 6 uur lang regent het. Vooral het laatste uur is zwaar. De hut blijkt nicht bewirtschaftet en er zijn ook geen andere wandelaars in de hut om onze route mee te bespreken.
We eten de meegebrachte ‘bevermaaltijden’ (droogmaaltijden van de bekende outdoorspecialist) en gaan op tijd het ‘lager’ in. De volgende ochtend willen we namelijk rond 04.00 uur op pad.
Maar helaas: dichte mist gooit roet in het eten. Pas om 10.00 uur die ochtend kunnen we vertrekken naar de Lauteraar-Hütte. Via het Gammlich richting de Gaulisee. Vandaar richting Hienderstock (of Bächlistock, of is het toch Bärglistock? Op een 1:50.000 kaart is dat niet zo goed te zien… We kiezen voor het laatste en slaan bij het Gaulimeer rechtsaf, de Gauligletsjer op. Halverwege begint mijn conditie al te verslechteren, met name vanwege een zeer onwillige knie. Op driekwart van het traject binden we de stijgijzers onder en binden we ons in het touw. Ik mag ook nog voorop om te ‘sporen’, waardoor ik meteen de vertragende factor ben.
Ik vloek mijzelf een weg naar boven. Om onduidelijke reden kiezen we er toch voor om iets meer naar links af te buigen, richting Ewigschneehorn. Bovenaan de gletsjer nemen we pauze om wat te eten en op te laden, voordat we de bergschrund (gletsjerspleet) ergens gaan oversteken, de rotsen in.
Dan gebeurt het… ik gooi de klep van mijn rugzak open, waar mijn helm nog onder zit, die er meteen uitvalt en vervolgens langzaam over de sneeuw naar beneden glijdt… Ik kan er niet achteraan, want ik zit nog ingebonden. Verderop zie ik mijn helm over de rand in een gletsjerspleet verdwijnen. Als we even later toch gaan kijken blijkt hij te diep te liggen.
Na lang zoeken vinden we een veilige plek om de bergschrund over te steken. De zon gaat onder, het koelt aardig af. En dan blijkt dat we ook volledig verkeerd zitten. We zijn niet bij het ‘zadel’ (overgangsgebied) waar we over kunnen steken richting de Lauteraar. Mijn moeheid is ineens verdwenen – door de adrenaline. We binden ons weer in en klimmen over ‘De Graat’ (iets boven de 3000m) bij een prachtige volle maan en min 20 graden op de beverthermometer, totdat we een plek vinden waar we met dubbel touw kunnen abseilen. Het lukt ons en om 01.00 uur staan we beneden. Zonder tent en zonder slaapzak, want het is natuurlijk een huttentocht, is het erg koud. Toch zoeken we een slaapplek in de rotsen, omdat verder lopen te gevaarlijk wordt. Aan de lijzijde is het nog maar -15 graden, dat scheelt!
Na wat warme soep en zoveel mogelijk extra kleding en een bivakzak wachten we tot het ochtend wordt en de zon ons opwarmt. Uiteindelijk is het 14.00 uur als we eindelijk de Lauteraar-Hütte bereiken. We passen onze plannen aan en gaan eerst terug naar de bewoonde wereld.
Het tweede deel van de week verloopt gelukkig voorspoedig. Met de Jungfraubahn naar het Jungfraujoch en dan een prachtig rondje uit de Mönchsjoch-Hütte over de Aletschgletsjer naar de Konkordia-Hütte en via de Mönchsjoch-Hütte weer terug naar de Jungfraubahn. De week zit erop.
Ik heb mij tijdens die vakantie heilig voorgenomen om héél fanatiek aan mijn conditie te blijven werken…
In ’93-’94 deed ik dan ook de ZOT-training bij Georgette en liep ik de 10km en in ’94/’95 deed ik de Fit Ten. Officieel HRR-lid werd ik op 14 mei 1995. Vanaf ’97 ben ik (15x) de Rotterdam Marathon als voorbereiding gaan gebruiken.
In 1995 werd mijn moeder, ma Molenaar, gebeld door een vrouw uit Nederland met de vraag of er een Andre op dit adres woont. Hun Zwitserse vrienden hadden namelijk tijdens een bergwandeling een helm gevonden met mijn naam erin…”
Andre Papilaja
Bekijk de Gauligletsjer op Google Maps