Den Haag Strandmarathon 12 januari 2020
Dick van der Klei organiseert twee keer per jaar de Den Haag Strandmarathon (voorheen Zwarte Marathon). Een kleinschalige, pittige loop tegen de elementen waarmee ook nog een goed doel wordt gesteund. De volgende editie is op 12 januari en dan is ook een halve marathon mogelijk. Er kan ook gewandeld worden. In het stuk hieronder lees je meer over de Den Haag Strandmarathon, en een trouwe loopster laat weten waarom juist deze marathon haar zo aanspreekt.
Dick van der Klei (HRR-marathongroep) loopt sinds 12 jaar marathons, maar is zelf nu al een jaar geblesseerd voor langeafstandlopen. Voor het eerst in januari 2011 organiseert hij vanaf het HRR-clubhuis een strandmarathon, in januari en juli. Dit gebeurt in samenwerking met HRR (die echter slechts de faciliteiten beschikbaar stelt) en met zijn Lions Club.
Er wordt voor het goede doel gelopen, namelijk voor De Schakel, een woonhuis/-centrum waar kinderen met een lichamelijke of meervoudige beperking kunnen wonen in een huiselijke omgeving maar waarbij wel de nodige medische verzorging aanwezig is.
Op 12 januari wordt naast een hele marathon, voor het eerst ook een halve marathon aangeboden. Er wordt dan gekeerd bij Wassenaar, de marathonlopers gaan door tot Noordwijk.
Er kan ook gewandeld worden! De afstanden zijn: 42, 31, 21, 10 en 5 km.
Deelnemen is leuk en uitdagend. Het strand is altijd anders dan de vorige keer, of je nu deelneemt aan het hardlopen of het wandelen. Het is voor jezelf, voor elkaar. En om anderen met deze liefdadigheidsactie een mooie feestavond te bezorgen in het ADO-stadion tijdens het jaarlijkse feest in november van de patiënten en patiëntjes van huis de Schakel en een aantal andere dergelijke instellingen van Middin.
Foto strand (strandmarathon januari 2015): Frans Martens
Mieke Hoefnagel: “Ontspannen sfeertje, lekker kletsen”
De Den Haag Strandmarathon heeft een speciaal plekje in mijn hart. De wintereditie in januari 2012 was mijn allereerste marathon. Als het dan toch afzien wordt, dan maar meteen goed, dacht ik toen. Onder aanvoering van haas Ronald Meijer, alias Running Ronald ging ik van start. Hij hield mij niet alleen uit de wind, maar voorzag mij ook van drinken, gelletjes en vooral een hele lading mentale support want oh boy, wat was dat nodig. Lopen over vlak zand is goed te doen, maar de stukken dóór het zand voelden als traplopen met een dreinend kind aan je enkels. Maar ik deed het schijnbaar prima, want na afloop kon ik toch maar mooi de beker meenemen naar huis, ik was blijkbaar de snelste. Van de twee.
Na deze mochten er nog een heel aantal volgen, de toon voor afzien was gezet, want ook de Jungfrau, de Stelvio, diverse boscrossen en de Valtellina Winetrail kon ik in de jaren erna afvinken. Ook stadsmarathons als Eindhoven en Enschede, gewoon om te kijken hoe ik het nou op straat zou doen. Echt wel prima maar ik miste het ontspannen sfeertje. Immers, bij een zwaardere marathon valt de tijdsdruk weg. Het gaat om finishen, en of je daar nou een half uur korter of langer over doet, zal iedereen worst zijn. En zo ook bij de Den haag Strandmarathon. Gewoon, gezellig met een man of vijftig van start en letterlijk met de wind mee gaan. En als je geluk hebt is dat ná het keerpunt bij Noordwijk.
Maar goed, na de Valtellina die ik in november onder loodzware omstandigheden liep, was ik er even goed klaar mee. Het herstel duurde lang maar voor de zomer van 2019 wilde ik er per se nog eentje ‘doen’. Dat zou de Maas en Waal worden, die helaas door warmte werd afgelast. En tja, dan is het net of het zo moet het zijn, want ook al had ik dit voorjaar amper meters op zand getraind, mijn no. 11 werd de zomereditie van de strandmarathon. De wetenschap dat het daar wel goed komt, dat de sfeer oké is, dat je altijd wel een loper vindt waarbij je aan kunt haken deed me mijzelf overtuigen. Dit is namelijk een loop voor de loper die gewoon lekker kletst tijdens de run. De loper die het fijn vindt om de elementen te trotseren. Niks prestige, gewoon doen wat je leuk vindt. En tja, die beker hè… hij mocht ook ditmaal weer mee. Dat ik deze keer de enige vrouw was laten we even achterwege.
Mieke Hoefnagel