Voor één keer zetten we niet één, maar twee vrijwilligers in het zonnetje. Ze werden dit jaar beiden clubkampioen, ze trainen al jaren ieder een eigen groep en ze zijn al decennia een echtpaar: Jolanda en Marty Messerschmidt.
Alleen hoe schrijf je een beknopt artikel over zo’n divers stel? Ik besloot om bij verschillende groepsleden van beide trainers te vragen naar herinneringen, anekdotes, quotes en foto’s om daarmee een beeld te krijgen. Daarmee ontstond een beeld van Marty en Jolanda als trainers, als vrijwilligers, maar vooral als zeer betrokken mensen.
Vrijwilligers
Marty is naast trainer van de marathongroep ook assistent-trainer en CPC-trainer geweest. Verder deed hij de kascontrole, was hij TC-lid, hoofdredacteur toen het magazine nog op papier verscheen, draaide hij mee achter de bar, was hij parcourswachter en is hij regelmatig als vrijwilliger te vinden bij de Royal Ten en andere lopen die vanuit de HRR georganiseerd worden.
Het overzicht van Jolanda is vergelijkbaar: zij is of was naast trainer (op dit moment exact vijf jaar) ook assistent-trainer, lid van de bouwadviescommissie, werkzaam voor de kascontrole, parcourswachter, barmedewerker en scheidsrechter namens de Atletiekunie bij de Royal Ten. Voorgedragen door HRR is Jolanda ook nog unieraadslid van de Atletiekunie én ze is sinds kort scheidsrechter/wedstrijdleider Wegatletiek. De marathon van Rotterdam was haar eerste grote wedstrijd, waar ze als scheidsrechter van het juryteam in de gaten hield dat de snelste dames een eerlijke wedstrijd liepen.
Ook buiten HRR zetten Jolanda en Marty zich in als vrijwilliger. Marty als bestuurslid van het Veteranenplatform en Jolanda als penningmeester van Biesieklette. Zo proberen ze daar waar mogelijk met hun kennis en kunde hun steentje bij te dragen.
Marcel Kamsteeg: “als iedereen zou zijn zoals Jolanda, dan hadden we nooit meer een probleem op de club”
Jolanda geeft aan dat het voor hen normaal is om veel voor je club te doen. Zowel zij als Marty zijn opgegroeid in gezinnen, waar je veel vrijwilligerswerk deed voor de verenigingen waar je lid was. Het kenmerk van een vereniging is tenslotte “door en voor de leden”. Beide trainers “leveren” dan ook veel vrijwilligers uit hun loopgroepen voor de verschillende HRR-activiteiten en functies. Ook in de tijd dat Marty en Jolanda elkaar leerden kennen (op het hockeyveld), waren ze actief als vrijwilliger. Leuk feitje uit die tijd is dat Marty zeker wist dat hij nooit zou gaan hardlopen, omdat dat geen leuke sport zou zijn: “20 minuten is meer dan genoeg”. En marathons zou hij al helemaal niet gaan lopen. Inmiddels staat de teller op 48 uitgelopen marathons, de laatste was eind november in San Sebastian.
Trainers
Zowel de input over Marty als die over Jolanda schetst een beeld van zeer betrokken trainers, die heel veel aandacht hebben voor de individuele lopers in hun groep en daarbij zorgen voor een goed groepsgevoel. Jolanda wist zelfs tijdens de eenzame trainingen in corona-tijd de teamspirit erin te houden. Er waren challenges, quizzen, speurtochten, zoommeetings en kleinschalige koffietjes. Wie een beeld van die tijd wil krijgen, zou bij één van de groepsleden de groepschat uit die tijd moeten teruglezen. De meest legendarische uitdaging was toch wel de opdracht om een run te doen langs tenminste twee Haagse bezienswaardigheden, die in emoticons uitgebeeld waren.
Marty heeft inmiddels een eindeloze rij lopers als haas over de finish geholpen van hun 10 km, halve of hele marathon. Het patroon ziet er daarbij vaak hetzelfde uit: de eerste kilometers wordt vooral het commando ‘rustig aan’ gegeven. Richting de finish verandert dat in ‘nee, niet wandelen’. En de laatste kilometers worden er steeds lopers aangewezen (zie je daar die paarse broek?) onder het mom ‘die gaan we nog even inhalen’. Ook zijn eigen vrouw heeft Marty inmiddels over haar eerste halve en hele marathon gecoacht. Veel lopers stellen Marty vooraf de vraag of hij niet liever zijn eigen wedstrijd wil lopen, maar iedere keer weer kiest hij dan toch voor de ander. De consequentie daarvan was bij de 15 van Wassenaar in 2022, dat Marty bij de prijsuitreiking als laatst gefinishte man een schildpad in ontvangst mocht nemen.
Bij Jolanda staat in haar trainerschap het blessurevrij lopen centraal. Ze doet daartoe regelmatig bijscholingen bij de Atletiekunie en deelt veel informatie met ‘haar lopers’. Lopers die een tijdje uitvielen krijgen als ze dat willen een aangepast schema en advies op maat en ook lopers die een halve marathon willen doen krijgen gevraagd en ongevraagd advies om uitval te voorkomen. Strava wordt daarbij zeer nauwgezet in de gaten gehouden en een te lange loop op Strava resulteert vaak binnen vijf minuten na het uploaden in een appje: ‘doe je wel een beetje rustig?’. En als een loper dan inderdaad zijn ambitie blessurevrij realiseert, is Jolanda er altijd als toeschouwer of meeloper en is vaak de vraag wie trotser is, Jolanda of de loper zelf.
Bij Marty in de marathongroep gaat het uiteraard vaker over de prestaties die geambieerd worden door de verschillende lopers. De groep gaat ook regelmatig met elkaar op reis om in heel Europa marathons te lopen. Om na een marathon de benen los te maken wordt in de avond na het eten vaak een dansvloer gezocht. Dat eten, drinken en dansen is iets dat zowel Jolanda als Marty graag doen.
Jolanda en Marty, ik hoop dat ik jullie recht doe met dit stukje, het is lastig om jullie enorme betrokkenheid bij de club en bij de leden en de veelzijdigheid van activiteiten die jullie voor HRR doen in een kort artikel te duiden. Ik sluit maar gewoon af met de wens dat jullie nog lang met hetzelfde enthousiasme bij HRR betrokken blijven en er nog velen door jullie over finishstrepen gecoacht worden.
Susanne Hommelberg.