Per 1 januari jl. zijn HRR-coryfeeën Jos de Graaf en Ed Zijl gestopt als trainer. Wederom gooide corona roet in het eten, maar uiteraard hebben de groepen op hun eigen wijze afscheid genomen. Lees de bijdragen van Jaco Coster, Egon van den Broek en Marjolein Lutter!
Jos de Graaf: afscheid met traditionele lichtjesloop
Jos als trainer, ik weet bijna niet anders. Trainers komen en trainers gaan, zo niet Jos. Zelfs toen zijn knieën begonnen te protesteren ging hij door. Dan maar op de fiets, het wende snel. Door de jaren heen was hij min of meer tot de inventaris gaan behoren. Dan is het best even slikken als hij op de hem bekende, rustige manier zijn afscheid aankondigt. Zijn besluit stond vast, 2021 was zijn laatste jaar. Een mooi moment om afscheid te nemen met de voor onze groep traditionele lichtjesloop: tijdens de kersttijd dwars door de binnenstad, door alle (winkel)straten met een mooie kerstverlichting. En in de fietstas van Jos een enorme hoeveelheid overheerlijke zoetigheid. Bij elke stop (en dat waren er veel) was het feest. Er kwamen meer calorieën binnen dan er werden verbrand, voor een keer mocht het. Helaas was het Covid-19 die (opnieuw) roet in het eten gooide. Zelfs een (voor Jos geheim) afscheid dat we als groep hadden bedacht ging de mist in. Het bracht Jos niet uit zijn evenwicht, zijn goede humeur bleef onveranderd.
Hoe Jos ons stimuleerde tijdens het lopen? Daar had hij zo zijn eigen maniertjes voor. “Je laat je toch niet passeren door zo’n jonge meid?” en “kom op, daar kan makkelijk een tandje bij” heb ik vaak moeten horen. En omgekeerd achter mij: “je kan die ouwe man makkelijk hebben”. Wie met die ouwe man wordt bedoeld laat zich raden! Van Jos kon ik het hebben. Was ik in goeden doen en liep ik te ver voor de groep uit? Dan wijzigde hij op het laatste moment van richting. Dat betekende stoppen, terug naar de groep en weer hijgend achter aansluiten. Bij elke kruising was het afwachten wat de trainer van plan was. Nooit meer heel ver voor de groep uit lopen dus. Het waren zijn ludieke maniertjes om iedereen bij de les te houden.
Kwaad was Jos niet te krijgen. Nou ja, een keer is het ons toch gelukt. De lopersgroep had kennelijk niet zijn/haar dag en iedereen deed maar wat. Er werd ‘gekakeld’ alsof het een breikransje was. Plotseling hield Jos stil. Er volgde een donderspeech die er niet om loog. De orde was hersteld en berouwvol luisterden we weer als vanouds. Jammer dat het voorbij is.
Jaco Coster, februari 2022
Ed Zijl: afscheid met glühwein en oliebollen
Redacteur Helma vroeg Egon en Marjolein naar het afscheid van hun trainer.
Kun je in een paar woorden beschrijven hoe jullie afscheid hebben genomen?
Egon: “Het was coronatijd, maar we hebben op de laatste officiële training van Ed bij HRR afscheid genomen van hem bij ons verzamelpunt buiten. Glühwein, warme chocomel, thee erbij en oliebollen. Ed heeft een mooi fotoalbum gekregen van zijn 20+ jaar als trainer bij HRR.”
Wat was bijzonder aan Ed?
Egon: “De enorme energie en de creativiteit om met alle heel verschillende lopers in de groep om te gaan, altijd weer met mooie parcours te komen én zelfs in coronatijd met allerlei uitdagingen en aangepaste trainingen de groep bij elkaar te houden. Ook zorgde hij voor een interne competitie, organiseerde hij wedstrijden en trainingsloopjes en zorgde hij dat we aan het Zorg en Zekerheid-circuit meededen.”
Marjolein Lutter voegt daaraan toe dat ze Ed een fantastische trainer vindt. “Hij heeft oog voor talent en kan het beste bij mensen naar boven halen. Hij weet je als geen ander te motiveren. Zijn energie en enthousiasme zijn aanstekelijk. Zijn intervaltrainingen vond ik geweldig. Het klopte gewoon. De trainingen waren uitdagend. Ook tijdens de lockdown liet hij zich niet uit het veld slaan. Hij bleef zijn groep trainen. Was het niet met fysieke trainingen, dan wel met opdrachten gekoppeld aan een wedstrijdelement. Ondanks de lockdown bleef hij je motiveren. De persconferentie was nog niet eens afgelopen of Ed had alweer een app gestuurd met tijdstip, locatie en nieuwe richtlijnen.
Hij had niet alleen oog voor de prestaties maar ook voor het sociale aspect. Naast de trainingen organiseerde hij duintrainingen in Meijendel, de Ganzenhoek of in Katwijk. Hij hield het hele zooitje ongeregeld bij elkaar. Ook deed Ed onvermoeibaar aan acquisitie. Hij scoutte talenten. Soms gewoon van straat. Dan zag hij iemand hardlopen en zei hij ik wil je trainen. Hilarisch, maar het werkte wel. Ook op social media is hij actief. Dat voelt hij heel goed aan. Daar vind je jongeren. Tja, dat Ed ermee is gestopt is echt het einde van een tijdperk. Het Ed-tijdperk!”
Egon mist zijn energie en zijn authenticiteit: “Er is maar één Ed. Hij was de motor achter de groep, dat zullen we als groep zeker missen.”
Egon van den Broek en Marjolein Lutter, februari 2022